Psychiaters neem verantwoordelijkheid voor veiligheid werkomstandigheden in de klinische psychiatrie.

Als bemiddelaar (Psyland) voor collega interim-psychiaters wordt ik ermee geconfronteerd
dat GGZ-instellingen heel verschillend om gaan met veiligheidsmaatregelen voor hun
hulpverleners. Er ontstaan regelmatig zorgwekkende situaties. Ook tussen de opname-
afdeling en de polikliniek, waar ik zelf nu werk zijn de verschillen in bescherming van het
personeel groot.

Ik doe hierbij een oproep aan psychiaters, zowel zzp’ers als collegae in dienstverband, om
hun verantwoordelijkheid als medisch specialist te nemen om ervoor te zorgen dat de kans
zo klein mogelijk wordt dat het Corona-virus zich via contacten tussen patiënten en
behandelaars kan verspreiden.

Het blijkt dat vele van onze patiënten niet in staat zijn om
de gevolgen van hun gedrag te overzien. Sommige patiënten gaan rechtstreeks na bezoek
aan zieke familieleden naar afspraken met hulpverleners, zonder zich te realiseren, dat ze
virus bij zich kunnen dragen en verspreiden. Andere zijn zo ontremd of opgewonden (bv.
in crisissituaties en bij opnames op gesloten afdelingen (HIC’s), dat zij niet in staat zijn hun
gedrag te controleren, zodat de noodzakelijke interpersoonlijke afstand van minstens 1,5
m. niet gehandhaafd blijft en zelfs persoonlijk, ev. proestend, contact kan ontstaan. Dit,
terwijl vrijwel alle ambulante contacten met patiënten, die wel in staat zijn om de
interpersoonlijke afstand te garanderen, vrijwel allemaal in middels gestaakt zijn en zo
mogelijk via beeldbellen worden aangeboden!

Psychiaters doen er goed aan om voldoende persoonlijke veiligheidsvoorzieningen te
eisen, als zij werkzaamheden met dergelijke verhoogde risico’s verrichten. Psychiaters
dienen mijns inziens het voortouw te nemen voor alle hulpverleners, die met patiënten met
een verhoogd infectie-risico werken!

In tijden dat geen bezoek in verpleeghuizen meer is toegestaan, dienen gesprekken met
patiënten in de GGZ-instellingen plaats te vinden aan tafels, die tot een afstand van 2
meter dwingen. Alle gesprekken met patiënten, die niet in staat zijn om de
interpersoonlijke afstand onder alle omstandigheden te behouden dienen gesproken te
worden van achter een beschermende barrière (glas, plastic) of via een video-verbinding.
Hoezeer dit ons ook tegenstaat moeten we toch dergelijke maatregelen accepteren in
tijden dat patiënten in verpleeghuizen geen bezoek meer mogen ontvangen. Hulpverleners
(verpleegkundigen), die direct contact met patiënten aan moeten gaan om hen te kunnen
begrenzen, dienen volledig beschermende kleding en maskers te dragen.